Don't cry because it's over, smile because it happened

Aan deze uitspraak van Dr. Seuss (waarvan we de afgelopen paar dagen heel wat gelezen hebben) houd ik me maar vast, terwijl we ons over de snelweg richting het noorden haasten. Al te snel is deze heerlijke vakantie ook alweer bijna ten einde!

Gisterochtend stonden Rick en ik prompt om acht uur naast ons bed. Beiden wel erg moe, want Saskia had flink gesnurkt. Ook de kinderen hadden slecht geslapen. Saskia en Kai sliepen in een bed en de helft van de nacht was dat een getouwtrek om de dekens. Volgens de beschrijving waren het queen size bedden, maar dan is die van ons thuis zeker een oversized queen! Deze bedden leken althans een stuk smaller!

De kinderen besloten om uit te slapen. Kennelijk zijn Rick en ik meer "kind" dan zij, want wij liepen om half negen al op "Citywalk". Bij Starbucks haalden we onze dagelijkse caffeinebom en gingen daarna het Universal Studios park in op zoek naar ontbijt.

Bij de ingang zagen we een bakkerijtje, waar ze croissants met ham, kaas en ei verkochten. Ook namen we een van de enorme borden met vers fruit! Echt heerlijk, drie soorten meloen, verse ananas, grapefruit en sinaasappel, we hebben ervan gesmuld!

Het was stralend weer, zo'n blauwe lucht als je in Florida eigenlijk maar zelden ziet. We hadden daarom onze spiegelreflex camera's mee en liepen rond om foto's te maken. We verwachtten, dat de kinderen ons vrij snel zouden volgen, maar toen dat niet het geval was, zijn we samen begonnen aan de attracties.

De regel, dat je, als je in een Universal hotel logeert, je sleutel als Express Pass mag gebruiken is werkelijk fantastisch! De Express Plus Pass kost gewoonlijk $55.99 per dag bovenop de ticket prijs. Voor ons vijven voor de drie dagen, dat we in de parken waren, dus een hele hap geld. En dan mag je bovendien maar een keer in iedere attractie, terwijl wij met onze sleutels er eindeloos in mochten.

We begonnen met de Mummy, een van mijn favorieten! Het is allemaal zo goed gedaan, vooral de honderden scarabees, die op je afkomen, brrr! En de achtbaan binnen is ook fantastisch!

Na lekker gegriezeld te hebben liepen we verder naar Men in Black. Hier moesten we onze fototoestellen in een kluisje doen, dat door middel van je vingerafdruk open en dichtging.

Al heel gauw konden we plaatsnemen in een van de karretjes van de attractie. Bij iedere stoel hoorde een "pistool", waarmee je zoveel mogelijk buitenaardse wezens moest "schieten". Het vergde nog wel even voor ik doorhad, hoe ik het beste mijn laserstraal moest richten, maar uiteindelijk won ik van Rick met 43000 punten tegen zijn 28000!

Buiten probeerde Rick zijn duimafdruk om het kluisje te openen, maar hij bleef de foutmelding, dat het kluisnummer niet zo bestaan, krijgen. En daar lagen onze dure cameras in! Gelukkig (of niet natuurlijk, het is maar hoe je het ziet) schijnt zoiets vaker voor te komen en kon een van de Universal medewerkers met een speciale pas het deurtje open krijgen!

Nog steeds hadden we niets van de kinderen gehoord, vooral tot ergernis van Rick, die zich helemaal niet voor kon stellen, dat ze hun tijd verdeden met slapen. Maar het lukte me hem over te halen gewoon te genieten van onze tijd samen, spoedig genoeg zouden we weer met zijn vijven zijn.

Helaas was de nieuwe attractie van de Simpsons nog niet open, maar die ziet er wel erg leuk uit! Onze volgende stop was dus E.T. . Toch grappig, hoe deze oude attractie zo populair blijft. Bij de ingang moest je je voornaam geven en uit ervaring weet ik, dat de mijne gewoon uitspreken tot de vreemdste spellingen leidt. Ik spelde mijn naam dus maar, maar aan het einde hoorde ik E.T. niets wat als mijn naam klonk zeggen en Rick ook niet. Jammer!

Op "straat" kwamen we een aantal karakters tegen. Eerst Bullwinkle en Curious George en later reed een auto met Lucille Ball erin voorbij. We vonden het jammer, dat Saskia er niet bij was om haar te zien (gezien zij vorige week Lucille Ball was bij het wassenbeeldenmuseum op school), maar later bleek, dat de kinderen haar ook hadden gezien.

Aangezien ik geen fan ben van de Terminator films was ik nog nooit in de Terminator 2 3D attractie geweest. Maar Rick wilde die erg graag zien, dus heb ik mij er ook toe gezet. En ik moet zeggen, het was heel goed gedaan met de speciale effecten en de overgang tussen 3D en echte acteurs. Het geheel was me een beetje te gewelddadig, maar toch niet zo eng als ik had verwacht.

Eindelijk, het was inmiddels al elf uur, ging Ricks mobieltje, dat de kinderen op het punt stonden de Shrek 4D attractie binnen te gaan. Ze hadden in het hotel al ontbeten. Gauw liepen wij ook naar die attractie, precies op tijd om met zijn vijven naast elkaar te zitten. Deze Shrek film hebben we al herhaalde malen gezien, maar hij blijft hilarisch!

Naast het Shrek paviljoen is een tijdelijk tentoonstelling ingericht over Lucille Ball, natuurlijk een grappig toeval voor Saskia. We keken naar de jurk, die Saskia zoveel mogelijk wilde nadoen en naar allerlei informatie over het leven van deze comedienne. Saskia vertelde er maar al te graag van alles bij, dat ze de afgelopen weken heeft geleerd! Toch wel leuk, dat zo iemand nu helemaal voor haar is gaan leven. Ze zal wel haar hele leven Lucy fan blijven, terwijl ze een paar maanden geleden nog nauwelijks van haar had gehoord.

Inmiddels rammelen de magen van Rick en mij en we gaan lunchen bij Finnegan's, de Ierse pub. Wat ik leuk vind aan de Universal parken is dat er echt goede restaurants zijn en dat je er ook lekker een wijntje of biertje kunt drinken.

Ook dit was weer erg smakelijk eten. Het menu was echt Iers met stew en shepherd's pie en Iers soda brood, ik zag er zelfs Shandy opstaan, een drankje, dat wij vroeger vaak dronken. Mijn salade smaakte voortreffelijk, er kwam een blue cheese dressing bij met enorme klonten blue cheese erin, heerlijk! En zo konden we er weer tegenaan.

Disaster stond als volgende op het programma, maar die was down. Dan maar naar Jaws, waar Saskia en Kai niet in wilden (Saskia was er bang voor en Kai vond het saai). Het is inderdaad wel een beetje gedateerde attractie en de haai ziet er absoluut niet echt uit!

De kinderen wilden daarna naar Men in Black, waar Rick buiten bleef wachten, omdat het inmiddels zo druk was, dat er een enorme rij voor de kluisjes stond. Dat is wel een nadeel van zo'n vingerafdruk systeem, snel gaat het absoluut niet.

Dit keer zat ik in het midden van een karretje en dat was te merken aan mijn punten totaal, dat niet eens boven de 5000 uitkomt. Kai daarentegen had de hoogste score van iedereen met 147000! Go, Kai!

E.T. bleek ook al down, dus probeerden we Disaster nog een keer. Saskia wilde, ondanks onze overredingspogingen en het feit, dat ze het al eerder gedaan heeft, absoluut niet mee naar binnen! Deze attractie is wat vernieuwd en er wel een stuk leuker op geworden.

Nu is er een heel goede interactie met een Universal medewerker en Christopher Walken en mogen mensen uit het publiek gekozen figureren. Dan ga je een tram in en maakt de aloude "aardbeving" in een metro station in San Francisco mee. Nieuw is, dat je ook in de tram moet acteren en dan later jezelf weer in het eind"rampen"filmpje "Mutha Nature" terug ziet. Helaas zat bij ons de tram vol en moesten we op de volgende groep wachten, waardoor we "ons" filmpje niet zagen.

Het liep inmiddels al tegen drieen en werd tijd, dat we naar Islands of Adventure gingen. Daar was Katja tenslotte nog nooit geweest en allemaal zijn we dol op de achtbanen daar. Saskia, die tot vorig jaar doodsbang was van achtbanen, heeft opeens helemaal de smaak te pakken en kon er geen genoeg van krijgen!

Terwijl Rick de grote fototoestellen terug ging brengen naar de hotelkamer begonnen de kinderen en ik met een ritje in de Hulk achtbaan. Saskia was hier helemaal weg van, eigenlijk was ze het liefst de hele dag achter elkaar de Hulk ingegaan!

Vervolgens gingen Katja, Kai en ik in de Dr. Doom's Fearfall. Hier schiet je naar boven in een toren en valt dan meteen weer naar beneden. Daar had Saskia geen moed voor en zij bleef in de winkel wachten. Deze "Fearfall" is een mak lammetje vergeleken bij de Tower of Terror van Disney, vandaar, dat ik hem wel leuk vind (Tower of Terror vind ik doodeng!).

Rick was nog niet terug, dus we besloten de Spiderman 3D attractie nog eens te doen. Gisteren waren we de 3D brillen voorbij gelopen en je kunt wel zeggen, dat die nodig zijn om de attractie echt mee te maken. Hij is super met 3D bril, kan ik wel zeggen!

Met Rick weer bij ons liepen we door naar Jurassic Park. Ook hier waagde Saskia zich niet in, bang als ze was voor de T-Rex. Flink nat kwamen we uit dit ritje langs die miljoenen jaren oude dieren. Vooral de vrije val tussen de poten van een T-Rex door is super (maar dus wel erg nat)! Gelukkig was het heerlijk warm weer en waren we ook zo weer opgedroogd.

Dan was het weer tijd om iets te doen, dat Saskia leuk vond en dat werden de twee "vechtende" achtbanen, Dueling Dragons. We hadden gisteren geen tijd meer voor "Ice", dus die was eerst aan de beurt. Ik prefereer "Fire", die is iets minder schokkerigs.

Natuurlijk volgde "Fire" meteen daarna, zodat we goed konden vergelijken. Met onze kamersleutel liepen we lekker langs de ellenlange rijen, die er inmiddels stonden. Sas en ik bleven nog even de achtbanen doen, want Rick en de tieners wilden naar Poseidon's Fury.

Dat heb ik een paar jaar geleden al gezien en Rick bleef toen bij Saskia. Ik offerde me dus dit keer op. We reden nog een paar maal, dan weer in de rode en dan weer in de blauwe achtbaan en toen voelde ik me wel genoeg heen en weer geslingerd.

De anderen waren nog lang niet terug, dus Saskia en ik liepen naar Seuss Landing. Dit gedeelte van het park is helemaal in de geest van Dr. Seuss gemaakt en het is mijn favoriete deel. Alleen al er gewoon doorheen lopen stemt me vrolijk! Die man had zo'n eindeloze fantasie en alles is zo leuk en kleurig. Er staan ook overal gedeeltes uit zijn verhaaltjes, het zou nogal wat tijd nemen om echt alles te zien hier.

Wij besloten het Cat in the Hat ritje te gaan maken. Dit is ook weer zo leuk gedaan met animatie en filmpjes. Je rijdt op de "sofa" van de kinderen uit het boek en ziet, wat voor troep de Kat en Thing 1 en Thing 2 maken. Overal in het park zag je ook mensen (zelfs volwassen mannen, wat ik geen gezicht vond) met rode t-shirts met Thing 1 of Thing 2 erop.

Intussen had ik een enorme blaar opgelopen op mijn hiel en was ook flink moe. Tenslotte liepen we eigenlijk al bijna tien uur achter elkaar nonstop! Toen de anderen uit Poseidon's Fury kwamen hebben we dan ook enkel de Cat in the Hat nog een keer gedaan en toen was het tijd voor onze reservering bij Emeril's.

Bij binnenkomst daar was ik even bang, dat we verkeerd gekleed waren (in capri's en nette t-shirts), want voor ons ging een ouder stel naar binnen in zeker hun sjiekste outfits! En binnen zag ik ook mannen in hun pak zitten. Maar aan de tafel ernaast zat weer een vrouw in een mouwloos topje, dus ik haalde opgelucht adem! Het was wel een vreemde mix van kleding, die meteen bij binnenkomst opviel.

Wat was ik blij, dat ik zat (en stiekem mijn schoenen uit kon doen onder tafel)! En de bediening was meer dan attent, eigenlijk op het overdrevene af. Rick en ik toasten op deze laatste officiele avond van onze vakantie met voor mij een martini met tomolives (een kruising tussen een tomaat en een olijf, waarvan ik nog nooit had gehoord) en voor Rick de, naar zijn zeggen, lekkerste margarita, die hij ooit geproefd had.

Ook het eten was voortreffelijk bereid. We deelden cajun calamari in een olijfsausje met zijn allen en mijn zalm kwam precies zo bijna rauw, als ik hem had besteld.

Helaas kwam mijn energie niet terug en Kai en ik keerden na het eten met de watertaxi (zodat ik mijn voeten kon ontzien) terug naar de hotelkamer. De anderen gingen verder de parken in.

Eerst hoopte ik nog na wat rust weer puf te hebben om naar het vuurwerk en de show bij Universal te gaan kijken, maar het hotelbed voelde te comfortabel. Kai is nog wel gaan kijken en Rick heeft de show gefilmd, dus die zal ik thuis wel bekijken. Ik denk ook niet, dat dit de laatste keer is, dat ik ooit in een Universal pretpark zal rondlopen.

Allemaal doodmoe van de lange dag gingen we vrijwel meteen nadat iedereen terug was in de kamer slapen.

Als ik iets negatiefs zou moeten zeggen over het Hard Rock Hotel, dan is het, dat ze geen comfortabele bedden hebben. De matras is kei- en keihard, waardoor ik midden in de nacht met heup- en hoofdpijn wakker werd.

Dat maakte het wel makkelijker om op tijd op te staan, echter, en alweer stonden Rick en ik om acht uur op. De kinderen klaagden erover slecht geslapen te hebben en hoe Rick ook zijn best deed, hij kreeg Kai en Katja niet uit bed. Saskia zag uiteindelijk toch wel in, dat dit haar kans was op meer achtbanen, dus zij kleedde zich snel aan.

Dit keer besloten we naar Islands of Adventure te gaan om te ontbijten. Ook daar was de croissant met ham, kaas en ei de enige optie (behalve een Cinnabon, maar we hadden geen trek in zoetigheid). Tijdens het eten begon het te regenen en het bleef verder ook bewolkt. We hebben gisteren duidelijk de beste dag gehad!

Saskia besloot er helemaal gebruik van te maken, dat zij alleen was met ons en we gingen ettelijke keren achter elkaar in de Hulk. Ter afwisseling van alle achtbanen had Rick gelezen, dat de Dr. Seuss trolley leuk was. En inderdaad, het was een grappig ritje, waarbij we allerlei van de auteurs fantasiefiguren "ontmoetten".

Maar dit was Saskia te tam en we werden meegesleept (welwillend, daar niet van) naar de Fire en Ice coasters. Wat een verschil tussen deze achtbaan-verslaafde twaalf jarige en twee jaar geleden, toen ze bijna ging huilen bij de gedachte aan een achtbaan alleen al! En daar is ze terecht heel trots op. Na een van de ritjes in de Hulk stonden we alle drie zo leuk op de foto, dat we hem gekocht hebben.

Net toen wij van plan waren van park te verhuizen belde Katja, dat zij in het Universal park waren aangekomen. Ze wachtten op ons om de Mummy te doen, want zo was het gisteren afgesproken. Saskia zat buiten, terwijl wij weer lekker griezelden. Rick heeft de attractie inmiddels zo vaak gedaan, dat hem opviel, dat er dingen niet werkten. Bij de uitgang vertelde hij die aan een medewerker, maar in hoeverre die er iets mee ging doen was niet duidelijk.

Van het hotel hadden we een late checkout gekregen tot uiterlijk half een. Iedereen was vrijwel ingepakt en Rick vond het zonde om met zijn allen terug te gaan. Hij wierp zich dus op om de kamer leeg te halen en de auto in te pakken, zodat wij nog wat langer lol konden hebben.

De keuze van de kinderen was nu om naar de Jimmy Neutron attractie te gaan. Hier stond een "gewone" wachttijd van meer dan een uur voor, maar de Express rij was ook heel lang. Na twintig minuten besloten we, dat het niet opschoot en we onze overgebleven tijd in de parken beter konden besteden.

We zijn dus weer naar Islands of Adventure gelopen en hebben nog een keer de Hulk en de Fire achtbanen gedaan. Net toen we uit de laatste kwamen belde Rick, dat hij klaar was en op weg naar Margaritaville voor de lunch.

Tot Saskia's teleurstelling lukte het dus niet er ook nog een Ice ritje uit te persen. Bij Margaritaville hadden we geluk, want er was een wachttijd voor tafels met vier mensen, maar wel meteen een grotere tafel open voor ons. We kregen een enthousiast stel meisjes (een is in training) als serveersters en de kinderen bestelden buffalo wings.

Het is een heel gezellig restaurant, dus we vermaakten ons prima, vooral ook met de liedjes van Jimmy Buffett. Maar we wachtten en wachtten op ons eten, terwijl we eigenlijk op weg wilden gaan! Er kwam een manager zich verontschuldigen en eindelijk kwamen de gerechten. De Caribische kipsalade, die ik had besteld. is lekker fris en ging er goed in.

Pas rond half drie liepen we het restaurant uit op weg naar de auto. Onderweg bedacht Rick zich, dat hij vergeten was, waar hij zijn Zune had gedaan. Opeens kreeg hij visioenen, dat hij hem op de hotelkamer had laten liggen en de afwezigheid van het apparaat in zijn volle tas met gadgets bevestigde dat vermoeden.

Gauw ging hij dus kijken of er iets was gevonden. Het duurde nogal een tijdje, maar toen kwam Rick met zijn witte korte broek onder zijn armen terug. De Zune was niet gevonden, maar de korte broek wel. Duidelijk balend begon Rick aan de autorit.

Het verkeer werkte enorm mee en voor we het wisten waren we Florida uit. Onderweg belde ik mijn zusje, want het was mijn neefje Stefans zesde verjaardag vandaag! Gefeliciteerd, Stefan! Helaas was de jarige zelf niet aanwezig, maar hij zou vanavond zijn verjaarsdiner krijgen bij Friendly's (Stefan is dol op uit eten gaan en hij wilde een restaurant dat hem cake zou geven en waar men voor hem zou zingen).

Dichtbij Savannah begon ik trek te krijgen. Het was inmiddels na zessen en tijd om een restaurant te zoeken. Dom genoeg (maar later bleek dat een goed iets) reden we langs de exits bij Savannah met een goede keuze aan restaurants.

Pas daarna kwamen we op de gedachte om de Garmin te laten kijken, waar de restaurants in de buurt waren. Een tijdje lang vond ik dat zeer deprimerend, want alle restaurants lagen achter ons! Het leek werkelijk of we het niemandsland van South Carolina waren ingereden!

Eindelijk liet de Garmin (wel heerlijk zo op reis, zo'n up to date GPS!) restaurants twintig mijl verderop zien. Ik belde de Ruby Tuesday op mijn mobieltje en die bleek vlak langs de snelweg te liggen en bovendien open te zijn tot middernacht (het werd al laat).

Verder rijden na het eten zou te laat worden, dus we zochten (alweer met de hulp van Garmin) een hotel bij die exit, 53 mijl South Carolina binnen. De Holiday Inn Express was eerste keus, maar daar werd ik de hele tijd op "hold" gezet en echt duidelijkheid over wat voor kamer ze hadden kreeg ik niet.

De volgende keuze, de Comfort Inn and Suites, daarentegen ging meteen goed. Er was een suite met twee queen bedden en een sofabed en de AAA prijs daarvoor slechts $125! Natuurlijk hebben we dat meteen geboekt!

Het eten bij Ruby Tuesday was lekker. We kregen een heel goede serveerster, die telkens kwam kijken of we nog iets nodig hebben. De meisjes en ik namen hun salad bar erbij, die allerlei verse groente als keuze heeft.

Bij het bestellen had ik specifiek gevraagd, of de "chef" (bij zulke restaurants twijfel ik aan die benaming) de zalm ook bijna rauw kan bereiden. De serveerster verzekerde me, dat dit kon (bij andere ketenrestaurants wordt daar vaak twijfelachtig over gedaan). Dus bestelde ik de zalm, die prompt zo droog en doorgekookt als de woestijn arriveerde! Potverdorie! Ook Ricks steak was te ver doorgekookt en grijs in plaats van rozerood.

Heel vervelend, maar ik vind droge zalm gewoon niet te pruimen. Ik krijg er kokhalsneigingen van. Dus toen de serveerster vroeg of alles goed was, zei ik toch, dat de zalm niet zo was bereid als gevraagd. Meteen kwam de manager om excuses te maken en een bedrag van onze rekening af te trekken. En het nieuwe bord met zalm was perfect voorbereid, het smolt op de tong. Waarom dat nu niet meteen in een keer zo goed kan?

De Comfort Inn blijkt tegenover het restaurant te liggen en Rick kwam al na twee minuten terug met de sleutels, zo makkelijk was de check in! Onze kamer is enorm en hopelijk slapen we goed, want morgen hebben we nog zo'n 500 mijl rijden voor de boeg!

Hard Rock Hotel

Piep, piep, piep, ik kom uit een diepe slaap en realiseer me, dat Rick zijn horloge wekker heeft gezet. We hebben namelijk met zijn allen besloten om zo vroeg mogelijk op weg te gaan naar Orlando.

Rick en ik zijn dan ook meteen op en maken ons klaar, maar voor de kinderen is het enthousiasme van gisteren wat verwaterd, nu er vroeg op gestaan moet worden. Toch staan er twee al gauw onder de douche en is de ETD (estimated time of departure) negen uur.

Natuurlijk is het water vanochtend helemaal glad en staat er geen zuchtje wind! De wet van Murphy! Het heeft voor ons gewoon niet zo mogen zijn en dus zullen we terug moeten naar de Keys om het duiken en snorkelen mee te maken.

Vanaf het balkon zie ik al, dat de zee-arenden op hun nest zitten. Als alles bijna in is gepakt probeer ik Kai zover te krijgen om erheen te lopen. Maar die is meer geinteresseerd in zijn skateboard. Saskia daarentegen wil wel mee kijken.

We lopen langs het pad achter onze kamer en zien daar ook een aantal kleine krabben. Het vreemde aan die beesten is, dat ze maar een schaar hebben! Als ik een foto wil maken gaat mijn onderwerp duidelijk in de verdedigende houding staan. Het is zo lachwekkend, want hij (of zij) is zo'n duizend keer kleiner dan ik. Het ontlokt aan Saskia het droge commentaar: "I have a claw and I'm not afraid to use it!". Dat werkt helemaal op mijn lachspieren en al giechelend lopen we verder.

De osprey (zeearend) vader (neem ik aan) zit op de stok voor het nest. Onze aanwezigheid doet hem weinig. Hij krabt zich een en kijkt dan vorstelijk op ons neer. Deze vogels zijn net iets minder mooi, dan de bald eagle, vind ik, maar niet minder indrukwekkend. Ook Saskia vindt het een machtig gezicht en Kai betreurt even later, dat hij niet mee is gegaan.

Dan zijn we klaar om de Keys gedag te zeggen en gaan op weg naar de luxe van Orlando. We kiezen ervoor om Florida's Turnpike, waarschijnlijk de snelste route, rechts te laten liggen. We hebben geen zin in de tol en de weg door centraal Florida lijkt veel interessanter.

En dat wordt bewaarheid. Zodra we de US 27 opdraaien belanden we in een heel leeg en onbewoond gebied. Overal waar we kijken zijn suikerplantages. Vrachtwagens vol suikerriet rijden af en aan en er staan borden van Domino, een van de grote suikerbedrijven hier in de VS. Eigenlijk had ik nooit gedacht, dat er zoveel suiker uit het zuiden van Florida kwam!

Intussen moet Katja naar de wc en er is in geen mijlen ook maar een tankstation te bekennen. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe donkerder de lucht wordt en eindelijk vinden we een truckstop met toiletten. Terwijl we daar binnen zijn breekt de zondvloed los!

Gelukkig is het allemaal van korte duur, al zitten we kleddernat in de auto. Lange mijlen langs mooie meertjes, maar vooral eindeloos lijkende sinaasappelboomgaarden volgen. We zien hoe de werkers, die de sinaasappels moeten plukken, met witte schoolbussen worden aangevoerd. En hoe de volgeladen vrachtwagens met oranje vruchten op weg gaan naar hun bestemming. Het lokt om even te stoppen en wat sinaasappels voor onszelf te plukken, maar dat zou diefstal zijn, dus weerhouden we ons daarvan. Maar sappig ziet het er allemaal wel uit zo vanuit de auto!

Inmiddels is het ver na enen en hebben we in geen uren een fast food of gewoon restaurant gezien! Eindelijk doemt er een grote gele M voor ons op, mijn maag begon al flink te protesteren! We bestellen gauw bij de Drive Thru, want we willen snel verder. Behalve dat Saskia alweer genoegen moet nemen met een aardbeienshake in plaats van een shamrock shake (voor St. Patrick's Day, maar iedere McDonald's lijkt uitverkocht) smaakt alles voortreffelijk, vooral omdat we echt flinke trek hebben!

Eindelijk om een uur of drie bereiken we Orlando. We rijden langs het Disneyworld complex en het valt op, dat de naam van MGM Studios in Hollywood Studios is veranderd. Dat ziet er opeens heel vreemd uit. Wat precies de reden van de naamsverandering is, weten we niet. Het is even wennen in ieder geval.

Aangekomen bij het Hard Rock Hotel worden we warm verwelkomd. Onze bagage wordt overgenomen en we besluiten zelf de auto te parkeren ($14 versus $20+ voor valet parking). Bij het inchecken horen we, dat onze kamer nog niet klaar is, maar ze zullen ons op onze mobieltjes bellen, als dat wel het geval is.

Terwijl we wachten gaan we kijken bij het mooie zwembad (maar voor mij is het te koel om te gaan zwemmen) en bestellen wat te drinken bij de Beach Club, de bar daar. Ook hebben we wel zin in een snack. Katja bestelt een garnalencocktail en de rest een bord met nachos. Die laatste is meer dan genoeg voor vijf personen! Maar alles smaakt heerlijk!

Om vier uur is de check in en het is al na vieren en nog hebben we niets vernomen over onze kamer. Rick gaat vragen hoe het zit en belt dan, dat er gratis champagne is in de lobby. Ook heeft hij intussen de toegangskaarten voor de parken gekocht.

Met een lekker glas champagne gaan we de Hard Rock winkel binnen. Het lijkt ons handig om kettingen met plastic houders voor de sleutels van de kinderen te kopen. Die sleutels zijn hun (en onze) front of the line passen. Daarmee kunnen we iedere attractie zo binnen, zonder in de rij te wachten. Echt fantastisch!

We kopen drie houders en ikzelf kies voor een rugzakje. Daarmee komt een Hard Rock kaart, die ons van nu af aan, ongeacht de wachttijd, meteen een tafeltje zal bezorgen bij welke Hard Rock Cafe dan ook. Dat kan nog te pas komen, want zowel Washington als Baltimore hebben een populair Hard Rock Cafe.

Eindelijk gaat Ricks mobieltje, dat de kamer klaar is. Na het heel grote appartement van de afgelopen dagen lijkt deze kamer te klein voor vijf personen! Maar er zijn twee queen size bedden en er komt een "rollaway" bij voor de vijfde persoon. Het is krap, maar het past.

Na ons even opgefrist te hebben lopen we naar Islands of Adventure. Voor Katja is dit de eerste keer in lange tijd bij Universal, de rest van ons zijn er twee jaar geleden ook geweest.

We lopen meteen door naar de Hulk, waar we met onze kamersleutels zo door kunnen lopen. Verschil met voorgaande jaren is, dat Saskia nu ook in de achtbanen durft, al is ze flink zenuwachtig voor deze. Maar hij is zo leuk als wij hem allemaal herinneren en Saskia is klaar voor de rest van de uitdagingen!

De volgende attractie is Spiderman 3D, alleen vinden we nergens de 3D brillen! We doen de attractie dus zonder bril. Morgen kunnen we het overdoen en hopelijk de bril wel vinden!

Als laatste voor het avondeten lopen we naar Dueling Dragons. De kinderen kiezen hier Fire (de andere keuze is Ice). Eerst staan we per ongeluk in de lange rij voor het eerste karretje, maar dan zijn we al gauw aan de beurt. Ook deze achtbaan draagt Saskia's goedkeuring weg. Haar moed om de achtbanen in te gaan is helemaal nieuw voor Rick, Katja en Kai, ik heb het vorig jaar al gezien bij Kings Dominion.

Mijn sandalen zijn stuk en ik krijg een blaar van het lopen. Dus loop ik grotendeels op blote voeten terug naar het hotel. Wel luxe om zo heerlijk dichtbij te logeren!!!

We hebben een reservering bij The Kitchen, een gezellig ingericht restaurant. We genieten van een voorafje van calamari met een heel erg lekkere saus! Dan bestel ik de tonijn, zo rauw mogelijk. En daar gaat het mis! Zoals Rick zegt, ik moet gewoon geen tonijn bestellen!

Voor $28 krijgt ik namelijk een droog, doorgekookt stuk vis voorgeschoteld. Argh! Je zou denken, dat minder koken het makkelijkst zou zijn, maar dat is kennelijk niet zo. Ik krijg een gratis glas wijn ter compensatie (toch aardig) en even later staat er een heel lekker stuk tonijn voor mijn neus. Waarom dat nu niet meteen kon?

Kai en Saskia eten nog wat dessert, maar Katja en Rick willen een ijsje uit de ijssalon naast het restaurant. Daar horen we een paar mensen Nederlands praten en ik spreek ze aan.

Het blijkt om een Nederlands-Italiaans gezin uit Turijn te gaan. De moeder, Wilma, is getrouwd met een Italiaan en hun twee dochters (13 en 17) spreken ook Nederlands. Heel leuk is, dat de oudste deze zomer in Washington en New York zal zijn voor de Youth Leadership Conferenties, zoals Katja dat vorige zomer deed.

We wisselen kamernummers uit en de meisjes geven elkaar hun MSN adressen. Erg leuk, zo'n ontmoeting. Zoals Saskia later zei, meestal hebben Nederlandse mensen geen zin om te praten. Dat is inderdaad onze ervaring. Maar dit is ook een multicultureel gezin, dus dat is anders.

Kai, Saskia en ik ontspannen ons verder in de hotelkamer en Katja en Rick gaan nog verder genieten van de parken. We zitten hier echt met onze neus op de Universal parken en daar zullen we morgen ook al onze tijd doorbrengen.

Everglades National Park

Het geratel van de hordeur belooft al niet veel goeds. Als ik naar buiten kijk zie ik zelfs ergere witte koppen op de golven, dan gisteren. Even nog overleggen Rick en ik. Wat nu, als het snorkelen niet door kan gaan, maar het duiken wel?

Tja, dan zullen Saskia, Kai en ik ons een middagje vervelen, want ik vind toch, dat we daarvoor hierheen zijn gekomen. Bovendien heeft Katja tot nu toe niet zo'n leuke vakantie en gun ik het haar helemaal.

Maar de beslissing wordt voor ons gemaakt (tot opluchting van Rick, want die stond nog in tweestrijd): we bellen twee duikcentra en alle snorkel- en duiktochten zijn afgelast. Jammer, maar het verbaast ons niet echt, naar buiten kijkend.

Nu hebben we de keus tussen twee alternatieven: terug naar Key West of onze tocht naar het Everglades National Park een dag vervroegen, zodat we morgen meer tijd in Orlando zullen hebben. Het wordt met unanieme stemmen het laatste en dan wel fietsen op de Shark Valley tramroad. Hoe leuk we Key West ook vonden, we hebben geen van allen zin in weer die saaie twee uur erheen en 's avonds weer terug (vooral!).

Voor we vertrekken besluit ik nog even een half uurtje te gaan hardlopen. Of het nu is, omdat het hier warmer is of omdat er geen heuvels zijn, maar ik heb veel minder last van mijn hamstrings hier. Het loopt lekker en onderweg zie ik een paar Ospreys (zee-arenden) op hun nest zitten. Gauw neem ik wat foto's, want Rick geloofde niet, dat de palen met nesten er speciaal voor hen staan.

Halverwege de ochtend rijden we het vasteland weer op. Key Largo lijkt niet zo ver van Miami, maar door de tweebaansweg neemt het al gauw anderhalf uur! We krijgen allemaal trek voor de lunch en stoppen bij een Applebee's (ik had liever iets exotischer gehad, maar dat was in de wijde omgeving niet te bekennen).

Gloria wordt onze serveerster, een heerlijke kletskous (hoewel ik merk, dat Rick zich ergert). Ze vertelt honderduit over haar leven hier en hoe ze mango's zo van de bomen kan plukken. Ik kan me haar enthousiasme helemaal voorstellen!

Applebee's heeft een Weight Watchers menu en daarvan vind ik de chili lime kip salade wel erg lekker klinken. Dat blijkt een goede keuze, want hij smaakt heerlijk fris met lekker veel champignons ook, waar de rest van het gezin niet van houdt, dus vaak eet ik die niet.

Om een uur of twee komen we bij het bezoekcentrum van Shark Valley aan. Na het tonen van mijn America the Beautiful pas en mijn identiteitsbewijs (ik merk, dat dat steeds vaker gecheckt wordt, bezoekers aan nationale parken wees gewaarschuwd!) mogen we gaan parkeren.

We moeten even wachten op fietsen, want die zijn allemaal uitgehuurd. Gelukkig komen er net een paar gezinnen terug. Tijd om de hele rondrit te maken hebben we niet meer, want de fietsen moeten voor vier uur weer terug zijn (de rondrit duurt twee a drie uur).

Maar vrijwel meteen, als we het pad oprijden, zien we al alligators! Een paar kleintjes, maar daarna ook hele grote. Bij elkaar zien we er zeker twintig. In de aanwijzingen staat, dat je er vijf meter bij vandaan moet blijven, maar dat lukt bij velen niet eens.

Zo ligt er een gigantische vlak langs het pad te slapen. Hij opent, als wij stoppen, slechts een lui oog. Ook vinden we een moeder met allerlei heel kleine babies, alweer minder dan drie meter van ons weg.

Behalve alligators zien we ook zonnende schildpadden en anhinga's (mooi zwartwitte vogels). Op een veld zien we zelfs de bedreigde "wood stork" (hout ooievaar). Verder loopt er zo af en toe een mooi blauwkleurig vogeltje in het water en staan blauwe en witte reigers stokstil langs de waterkant. Het is werkelijk genieten hier en de temperatuur is niet te heet (de vorige keer, dat Rick en ik hier waren, was het meer dan dertig graden!).

Helaas voelt Katja zich na een half uurtje toch niet lekker genoeg om verder te gaan en Rick gaat met haar terug naar de van. Kai en Saskia willen nog even verder, dus ik ga met hen mee. We hebben de wind flink tegen, wat vooral voor Saskia flink trappen betekent. Maar de uitzichten over de eindeloze "sawgrass" vlakte en om de haverklap een alligator maken alles goed.

Op de terugweg vliegen we bijna, zo hebben we de wind in de rug. Ik stop nog wel een keer bij de moeder met babies, die inmiddels gezelschap heeft gekregen van een enorme alligator (de vader?). Ook loop ik nog even het Otter pad, maar de otters zijn nergens te bekennen. Ik zou hier nog veel langer kunnen blijven!

Terug in het hotel gaan de kinderen zwemmen. Katja voelt zich ernstig tekort gedaan door haar ziekte en we beloven haar, dat we in Orlando dingen gaan doen, die zij wil. Ze voelt zich nog steeds niet optimaal, als haar medicijn uitwerkt komen de hoofdpijn en bottenpijn terug. Echt balen, als je op vakantie bent, natuurlijk!

Rick en ik installeren ons met een drankje op het balkon. De wind is nu (zul je net zien) een stuk minder en voor het eerst zien we boten varen. Het mooie rif hier is ons dus ontgaan, helaas, maar gelukkig kunnen we ook terugkomen. We hebben ons hier op de Keys in ieder geval niet verveeld.

We gaan eten bij Snooks, vanwaar we de zonsondergang zien. Er is tegelijkertijd een functie voor de Relay for Life gaande, waarbij "dates" worden geveild. Erg onderhoudend en onvoorstelbaar, hoe sommige mensen meer dan $500 geven voor zo'n date, natuurlijk wel voor de American Cancer Society. Katja vindt het prachtig en doet ideeen op voor hun Relay for Life!

De zonsondergang is mooi, maar helaas krijgen we een heks van een serveerster. Haar lange haar doet haar er van achteren uitzien als jong, maar van voren is ze minstens zestig. Vanaf het begin doet ze of alles, wat we vragen, een enorme taak is. En als ze iets brengt wordt het voor ons neergeknald en weg is ze weer.

Het is een vrij duur restaurant en eerlijk gezegd is het eten lang niet zo lekker, als we de afgelopen avonden genoten hebben. Daar kan de serveerster natuurlijk niets aan doen, maar we hebben ook lege drinkglazen en krijgen geen brood of de salade, die bij ieder hoofdgerecht hoort. Als we daar na het hoofdgerecht, wanneer we eindelijk de kans krijgen iets tegen haar te zeggen, over klagen krijgen we alsnog de salades voor onze neus geworpen (letterlijk, want Ricks dressing valt zelfs van het bord af). Zo onaangenaam!

Op het menu stond, dat tafels van vijf of meer automatisch 18% fooi wordt aangerekend. Dat vinden Rick en ik niet verdiend, dus we vragen om een manager. Die is zeer verontschuldigend ("we hebben het ook zo druk", nooit een goed excuus in mijn boek, had ik als reisagente niet hoeven proberen!) en biedt aan ons dessert (3 Key Lime pies) van de rekening te halen. Bovendien mogen we zelf bepalen hoeveel tip we geven. Heel redelijk, dus.

De Key Lime pies zijn lekker, maar halen niet bij die van gisteren! Al met al komt dit restaurant pretentieuzer over, maar is de Sundowner eigenlijk beter. We laten een 15% fooi achter, meer vinden we echt niet nodig (en meestal tip ik 20%).

Dan is het inpakken geblazen, want we willen morgen op tijd op weg naar Orlando. Ik had het er met Rick nog over, hoe anders onze dagen daar zullen zijn! Was vandaag een en al natuur, dan zal het een en al spelen zijn.

Zuidelijke wilde dieren

Al meteen bij het opstaan worden we geconfronteerd met een van de minder leuke wilde dieren hier in het zuiden. Kai slaapt op een matras op de grond (de sofa is vreselijk!) en naast die matras ziet Rick een kakkerlak van zo'n vijf centimeter op zijn rug liggen. Brrr!! Nadat Kai en Rick de meisjes even te hebben laten griezelen (het zijn ook wel twee jochies) gooit Rick het insekt over ons balkon de mangroven in.

De hele nacht heeft Kai last gehad van een klapperende hor. De horredeur (is dat een Nederlands woord?) is los geraakt en het waait keihard. En om acht uur beginnen de werklui aan het gebouw met boren en hamers, heel ergerlijk! Dat is ons bij de reservering niet verteld.

Katja voelt zich nog erger, dan gisterochtend, dus we laten haar uitslapen. Wij eten gewoon cereal en yoghurt en ik doe een half uur routine met mijn meegebrachte gewichten. Daar ben ik trots op, want in het verleden heb ik die gewichten voor niets meegesleept.

Een echt plan hebben we niet voor vandaag. De hoop is om te gaan snorkelen en voor Katja en Rick (of Rick alleen) om te gaan duiken. Dat was de reden voor ons verblijf hier in Key Largo, want we hoorden in Bonaire vorige zomer mensen hoog opgeven over het rif hier. We bellen het duikcenter van John Pennekamp State Park en zetten onze namen op de lijst voor de snorkeltocht van drie uur vanmiddag.

Maar het waait keihard en de golven voor ons hotel vertonen hoge witte koppen. Nog terwijl Rick aan de telefoon zit om de reservering te maken komt er woord, dat de ochtend boot vervroegd terug is gekomen vanwege gebrek aan zicht. De duik- en snorkelboten worden meteen voor de rest van de dag afgelast. Dat is balen!

Tijd voor een plan B dus. In ieder geval kan Katja even lekker uitrusten. Rick en ik gaan op onderzoek uit achter onze kamer. We lopen door de mangroven naar de zee. Het is vloed, dus het water komt tot aan het mangrovenbos (Rick zag het gisteren bij laag water). Het is mooi om te zien, maar dan zie ik iets, dat me een vlaag van paniek bezorgt.

In mijn kindertijd hebben wij een aantal jaren in Senegal gewoond en daar werden wij gewaarschuwd voor bepaalde zeedieren. Een daarvan was het Portugees oorlogsschip. Dat beest gaf me destijds letterlijk nachtmerries! En dat een aanraking daarmee geen pretje is kun je hier lezen.

En zo'n ding zie ik dus vlak naast Ricks voet liggen! Ik herken het meteen en waarschuw hem. Opeens ziet een snorkeltrip hier er veel minder interessant uit! Ook bij het strandje van het resort zien we nog twee van deze mooi uitziende, maar oh zo pijnlijke kwallen. Rick gelooft me eerst nog niet, maar ik zal nooit vergeten hoe die beesten eruit zien en een snelle Google zoektocht bevestigt mijn vermoeden. Het maakt me toch wat minder enthousiast om hier te gaan snorkelen, al zal ik vrijwel zeker een wetsuit aanhebben, want het water is ronduit koel te noemen.

Nu we weten, dat we het water niet op zullen gaan, besluiten we het Theater of the Sea te bezoeken. We laten Katja slapen en gaan een vroege lunch eten.

We willen allemaal buiten zitten en kiezen daarom de Wahoo's grill and bar op Islamorada (spreek uit "ailamorada"). Dit restaurant ligt op de tweede verdieping en kijkt uit over de Atlantische oceaan (die er hier echt heel anders uitziet, dan bij ons in de Mid-Atlantic!).

Het waait behoorlijk, waar we zitten en we hebben mooi uitzicht op de kite surfers verderop. De oesters en garnalensalade smaken voortreffelijk en ook de anderen smullen. Saskia vermaakt zich met haar nieuwe hobby: foto's maken met mijn kleinere fototoestel. Vooral een slapende pelicaan is een favoriet model.

Dan rijden we naar Theater of the Sea en kunnen zo naar binnen (natuurlijk na de ingangsprijs betaald te hebben, we kregen $3 korting uit een van de toeristenboekjes). We kunnen meteen doorlopen om de dolfijnenshow te zien.

Nu zijn wij enorm verwend, want we hebben het Baltimore aquarium en ook Seaworld een aantal keren bezocht. Deze dolfijnenshow is daar niets bij vergeleken, maar het is toch interessant. Iedere keer als ik een dolfijn van zo dichtbij zie vind ik het mooi. Dit zijn dieren, die mij (en met mij velen, dat is duidelijk) fascineren. In deze show doen de twee mannelijke dolfijnen van elf jaar zeker hun best.

Na een half uurtje is de show afgelopen en worden we het zeeleeuwen "stadion" ingeloodst. We denken, dat het, omdat alle snorkel en duik tochten zijn afgelast, extra druk is. In ieder geval komen we helemaal in de hoek te zitten en zie ik niet veel van de show, die "Mimi", de zeeleeuw, laat zien. Toch is het vermakelijk te zien, wat zo'n dier kan doen.

De hele menigte wordt daarna naar een of ander schip geleid, maar daar hebben wij geen zin in. Wij willen wel in de lagune zwemmen, die zo mooi wordt geadverteerd. Onderweg zien we mooie papegaaienvissen, die de kinderen mogen voeren. Ook de schildpadden zijn mooi en de papegaaien en kaketoes ook.

Maar Saskia en ik hebben het warm en willen zwemmen. Gauw lopen we naar de lagune. Maar wat een teleurstelling! Het blijkt een "bad" vol algen met papegaaienvissen. Het "strand" stelt niets voor en het water is koud en ziet er vies uit. Dat lokt niet!

In de vijver ernaast zie ik enorme roggen zwemmen. Maar om daarmee te zwemmen moet je weer honderden dollars neertellen. En is het het dan waard? Het water ziet er troebel uit en de dieren hebben weinig plaats. Al probeert dit park zich als een eco-vriendelijk park voor te doen, dat gevoel krijg ik toch niet. Er is sowieso te weinig plaats om alle dieren hun ruimte te geven.

In de auto bellen we Katja om te kijken hoe het met haar gaat. We willen naar de Wild Bird Center en denken, dat dat ook wel iets voor haar is. Ze voelt zich een stuk beter en heeft wel zin in een uitje.

Dit opvangcentrum voor gewonde vogels, dat bijna recht tegenover ons hotel ligt, is gratis te bezoeken. We komen net op tijd voor het voeren van de pelikanen aan de kust, wat iedere dag om 16:30 plaatsvindt. Het hele "strand" staat vol met pelikanen! Een prachtig gezicht!

Ze zijn zo tam, dat er eentje op mijn tenen gaat staan! Het lukt me zo heel mooie close ups te maken van hun prachtige koppen en snavels.

Ook de andere vogels zijn de moeite waard: de ibissen met hun lange rode snavel, de grote witte reigers en de kleinere witte vogels met hun typische gele pootjes. Verder zitten in grote kooien de gewonde vogels. Daaronder een prachtige uil, die zich van alle mensen niets aantrekt en staat te slapen. Tot onze verbazing brengen we hier zeker een uur door!

Terug bij het hotel kleden we ons meteen in badkleding en gaan het zwembad eens proberen. Het is een lekker groot 25 meter bad. Tot mijn genoegen is het water niet te koud en kan ik fijn tien baantjes trekken.

Voor het avondeten hebben we een reservering bij Sundowners. Dit restaurant wordt aanbevolen om zijn zonsondergangen. We krijgen een tafel aan het water, maar helaas is de zonsondergang alweer voor een groot deel bewolkt. Toch gaat er niets boven lekker buiten eten in deze subtropische temperaturen.

Terwijl we op het eten wachten vermaken Katja en Saskia zich met de poezen, die er bedelend rondlopen. Het valt ons op, dat er op deze eilanden enorm veel katten rondlopen, al dan niet wild. Ook bij ons hotel vertoeven er een aantal.

Het eten is voortreffelijk. Ik heb Key lime seafood besteld, een soort cioppino, maar dan lekkerder. En als toetje delen we natuurlijk een paar stukken Key lime pie. Die smaakt op de Keys zelf natuurlijk het allerlekkerst!

Op de hotelkamer kijken we naar American Idol en gaan dan bijtijds slapen. De hoop is, dat het morgen (woensdag) minder zal waaien, zodat we kunnen gaan duiken en snorkelen!

Key West

Om half acht staat Katja naast ons bed. Ze heeft het warm, keelpijn en heel erge hoofdpijn. Dat belooft niet veel goeds! Ze komt naast mij liggen en Rick verhuist naar haar bed.

Nu ben ik toch wakker, dus sta maar op. Inderdaad hebben we een prachtig uitzicht over de oceaan, met nog een kleinere key recht tegenover ons. Ik heb zin om lekker een stuk te gaan wandelen en joggen.

In de brochure van het hotel had men het over "nature trails", maar als ik daar iemand van het personeel naar vraag, hebben ze geen idee, waar ik het over heb. Ik loop dus maar richting het aangegeven Harry Harris park. Het waait behoorlijk, maar de weg is vlak, dus het gaat lekker.

In het park aangekomen zie ik waarschuwingen voor boten, dat er manatees kunnen zijn. Ik blijf even kijken en in de hoop er een te zien drijven, maar helaas. Onderweg terug kom ik een heel stel andere wandelaars tegen. Bij elkaar wil ik 3,5 mijl lopen, dus ik ga ook op ontdekkingstocht bij het resort.

Het cafe blijkt niet open en het strand stelt niet veel voor. De Keys zijn niet bekend om hun stranden, want ze zijn deel van een groot rif. De kust is dus vooral hard koraal.

Terug in de kamer vind ik tot mijn verbazing iedereen nog in diepe rust. Katja voelt zich miserabel, dus we laten haar slapen. We zijn dus genoodzaakt ons schema aan te passen, want we zouden direct na het ontbijt naar Key West vertrekken voor de dag. Nu besluiten we maar lekker rustig ergens te gaan ontbijten. De keuze valt op Harriette's, waar het flink druk is op deze St. Patrick's Day.

Het is maar een klein restaurant in een geel gebouwtje, maar al gauw wordt duidelijk, waarom het populair is. De koffie en het eten smaken namelijk voortreffelijk! Ik heb gepocheerde eieren, fruit en de lekkerste toast, die ik ooit geproefd heb, heel knapperig, maar niet verbrand. De serveersters zijn allemaal uitgedost in het groen met klavertjes en de sfeer is zeer gemoedelijk.

Na het eten gaan we naar de Winn Dixie supermarkt vlakbij. Hier kopen we DayQuill en NyQuill voor Katja's verkoudheid en spullen voor het ontbijt van de komende dagen.

Terug bij het hotel gaan Kai en Saskia even zwemmen, terwijl we wachten tot het medicijn bij Katja gaat werken. Gelukkig knapt ze al snel genoeg op om mee te gaan.

De weg naar Key West is langer en langzamer, dan we hadden verwacht. Onderweg komen we door onder anderen Islamorada, het Key Deer refuge (waar de bedreigde hertensoort "Key Deer" leeft, als enige plek op aarde, de hertjes zijn ongeveer zo groot als een hond) en over een zeven mijl lange brug. Het water is mooi turquoise en er groeien overal mangroven langs de weg.

Omdat het heel hard waait en dat morgen weer zal doen, zijn we bang, dat er niet gesnorkeld of gedoken zal kunnen worden. We gaan dus alvast op zoek naar alternatieven en ik bel een paar van de plaatsen, waar je met dolfijnen kunt zwemmen. Zoals eigenlijk wel verwacht zitten die allemaal vol (bovendien zijn de kosten dusdanig, dat we er sowieso vanaf hadden gezien).

Na een uur of twee rijden we eindelijk Key West binnen. Het is al laat in de middag en iedereen heeft wel zin in een snack. We rijden door een Checkers drive thru en nemen allemaal een kleine portie van hun superlekker gekruide frietjes.

Dan rijden we naar het historische centrum op zoek naar een parkeerplaats. Het is de bedoeling, dat we de Stieglers (Leahs familie en onze buren) voor het avondeten gaan ontmoeten en zij hebben ook gezegd, dat we als gasten op de parkeerplaats van hun hotel mogen staan.

Dat is natuurlijk heel handig, ware het niet, dat daar absoluut geen plaats is. Een speurtocht volgt, waarbij we langs het Hemingway huis rijden, maar er zo uit de auto weinig van zien. Dit is het enige, dat ik echt in Key West wilde bezoeken en ik zie, dat het tot vijf uur open is. Het is op dat moment net na vieren, dus ik heb goede hoop.

Maar het duurt zeker nog een kwartier voor we eindelijk voor $20 kunnen parkeren. Wel handig dichtbij Duval Street en Mallory Square, maar, zo blijkt even later, een heel stuk lopen van het Hemingway huis. Dat zullen we niet meer halen en even baal ik heel erg, dat we geen hotel in Key West hebben. Het is zo'n leuk stadje en nu zullen we er maar heel weinig van zien, want die twee uur heen en terug zijn gewoon teveel.

Maar als ik dan een wijntje en een half dozijn rauwe oesters voor me heb bij de Hog's Breath Saloon is dat baalgevoel al weer weg. Hoe kan het ook anders omringd met vrolijke mensen gekleed in de vreemdste St. Patrick's Day outfits, die je je maar kunt bedenken?

Na dat gezellige intermezzo gaan we op zoek naar Mallory Square. Aan ons de taak om een terrasje met zicht op de zonsondergang te vinden, waar plaats is voor negen mensen. Dat blijkt verbazingwekkend makkelijk.

We krijgen drie tafeltjes aan de rand van het water op een terrasje van het Westin Resort vlak naast het beroemde Mallory Square, waar we goed zicht hebben op alle straatartiesten.

Al gauw zien we Paul, Janet, Leah en hun nichtje Tara ook aan komen lopen. Het is wel heel leuk elkaar in zo'n ongewone omgeving te treffen! Het wordt een gezellige maaltijd. De kinderen kunnen rustig de artiesten gaan bekijken, terwijl wij van de ondergaande zon en leuk gezelschap genieten. Helaas zijn er wolken aan de horizon en blijft daardoor de befaamde groene flits aan de horizon onzichtbaar.

Na lekker gegeten te hebben (tonijn voor de tweede avond achtereen, realiseer ik me later) lopen we met zijn allen terug naar onze auto. Daar nemen we afscheid en beginnen aan de terugweg. Negentig mijl lijkt niet zoveel, maar het duurt voor ons gevoel eindeloos om weer bij ons hotel te komen.

Pas om kwart voor elf stommelen we onze kamer weer binnen. Het was erg leuk om wat van Key West te zien, maar ik wil er zeker terug! Die paar uur waren niet genoeg. Hopelijk voelt Katja zich morgen beter, want Rick en zij willen hier heel graag ook duiken!

PS: We hebben hier geen WiFi of high speed, dus opladen van foto's lukt niet. Dat zal tot later moeten wachten!

Aankomst in de Keys

Rick en ik staan, na een heerlijke nachtrust om acht uur op. De airconditioning in het hotel werkte perfect en ze hebben een heerlijk donzen dekbed, dus het was nog even moeilijk uit dat lekkere nestje te komen!

Terwijl ik in de kamer wat rek- en strekoefeningen om mijn spieren voor te bereiden op de lange autorit naar het zuiden. De anderen maken zich intussen klaar en binnen het uur zitten we weer helemaal bepakt en bezakt in de van.

Al biedt het hotel wel een gratis ontbijtje, er wordt unaniem besloten om naar een McDonald’s te gaan zoeken. Die vinden we al gauw, met een Starbucks drive thru aan de overkant, waar we voor iedereen lattes halen. Alleen Kai houdt helemaal niet van koffie, dus die kiest voor de jus d’orange van McDonald’s. Bij ons gaan de egg mcmuffins er goed in. Deze McDonald’s heeft ze niet in de magnetron gehad en ze smaken vers gemaakt.

We hebben vandaag nog zo’n 413 mijl af te leggen en hoeven pas vanavond in Tavernier op de Keys te zijn. We besluiten dus een paar leuke afwijkingen van de saaie interstate 95 te maken.

Als eerste is dat een bezoek aan Daytona Beach. Al zijn Rick en ik daar vele jaren geleden al eens geweest (Rick zelfs eens met een spring break, toen hij nog naar college ging), we herinneren ons daar weinig van. Bovendien zijn we er nog nooit met de auto het strand op gegaan. En het is toch wel uniek om te kunnen zeggen, dat je op het strand hebt gereden.

We gaan dus als eerste op zoek naar de ingang naar het strand. Die vinden we al gauw en tegen betaling van $5 mogen we het zand op. Overal langs de kant staan auto’s en vans geparkeerd met zonnende of strandspelletjes spelende mensen.

Het is een heel breed strand met zeer dichtgepakt zand, al vrees ik toch een paar keer, dat de van vast zal komen te zitten in de rullere gedeeltes. We rijden zo een paar mijl (snelheidslimiet is 10 mijl per uur), filmen en nemen wat foto’s en gaan dan de geasfalteerde weg weer op. Het was toch grappig, dat eens gedaan te hebben!

Op de weg terug naar de I-95 komen we langs het enorme stadion, waar de Daytona 500 wordt gereden. Ik heb niets met autoraces, maar als ik dat gevaarte zie lijkt het me toch ook wel leuk om eens een race als toeschouwer mee te maken. De sfeer lijkt me geweldig. Vlak naast het stadion staat nog een kleiner stadion voor greyhound races, ook een sport die hier in Florida populair is.

De interstate zet zich saai voort en het is werkelijk kilometervreten. Het enige interessante, dat we onderweg zien, is een enorme citrus boomgaard. Aan veel bomen hangen vruchten, maar we kunnen van deze afstand niet zien, om welke soort citrus het gaat.

Saskia, die verkouden is, begint ineens over erge oorpijn te klagen. Ook hebben we reclameborden over Ron Jon’s surfshop in Cocoa Beach gezien en zouden daar weleens willen gaan rondneuzen.

Rick draait dus de weg naar Cocoa Beach in, waarlangs we gelukkig ook meteen een CVS vinden. Daar koop ik oordruppeltjes voor Saskia. Het arme kind zit inmiddels zachtjes te huilen. Gelukkig gaat het met wat ibuprofen een half uurtje later alweer beter.

Dan schrikt Rick, want hij heeft niet goed opgelet hoe het met het benzineniveau zat en nu geeft de vans computer aan, dat er nog maar voor tien mijl benzine is! En natuurlijk rijden we in een gedeelte, waar geen station te bekennen is.

Na even flink zweten en niet van de warmte duikt er eindelijk, met nog 3 mijl benzine en een verwoest waarschuwende computer, een Hess station op. Ik zag ons al langs de verlaten weg in de warmte met een kind met oorpijn staan, maar gelukkig is ons dat bespaard gebleven!

Het is inmiddels allang lunchtijd en we zoeken een restaurantje in Cocoa Beach voor we de surfshop gaan bezoeken. Dat wordt “Shark Pit” in de Sheraton. We moeten even op een tafeltje wachten, maar dan worden we wel heel leuk bediend! Het eten is ook lekker, alleen hadden Katja en ik niet verwacht, dat onze vistaco’s gefrituurd zouden zijn.

Na het eten gaan we dus de gigantische surfshop binnen. Deze beslaat twee verdiepingen en er worden enkel surfspullen, surfkleding en badkleding verkocht. Saskia heeft een nieuwe bikini nodig, dus ik help haar, terwijl de anderen elders rondkijken. Ook Rick vindt een nieuwe zwembroek, hoog tijd, want ik vond zijn oude vreselijk!

Deze stop heeft langer geduurd, dan we wilden, maar het was ook wel even lekker om uit de auto te zijn. We rijden aan een stuk naar Miami. In de verte zien we West Palm Beach en Fort Lauderdale, beiden plaatsen, waar we, toen de kinderen klein waren, een aantal vakanties hebben doorgebracht. Helaas ontbreekt de tijd om dichter langs de kust te rijden.

Wel willen we in South Beach in Miami gaan eten. De Garmin leidt ons bekwaam naar de A1A langs de kust en hoe zuidelijker we rijden, hoe drukker het wordt! Ik begin ons besluit al te betreuren, helemaal als we aan het begin van de bekende Ocean Drive muurvast komen te staan. Het verkeer beweegt gewoon niet! Ook lijken alle parkeerplaatsen vol en ik wil niet in een parkeergarage parkeren, want we hebben spullen bovenop het dak liggen.

Dan lacht er iemand van boven op ons neer en een minivan vertrekt aan de overkant van de weg. Niemand anders lijkt geinteresseerd in parkeren, dus Rick laat zien hoe goed hij de van kan maneuvreren en draait hem zo in de plaats!

Bij het Front Porch Cafe vlakbij krijgen we een tafeltje buiten en kunnen zo goed alle mensen, die langs komen flaneren, gadeslaan. En wat een auto’s zitten daarbij! In prachtige Ferrari’s en, mijn favoriet, een Jaguar XK zitten donkergebruinde mannen met al dan niet een hoogblonde, net zo donkergebruinde dame aan hun zijde. Ook op straat lopen zulke types, dat we onze ogen uitkijken!

Het eten is lekker, hoewel niet om over naar huis te schrijven, en voldaan beginnen we aan de laatste ruk van vandaag. De afstand naar ons hotel bedraagt nog ongeveer 80 mijl, maar dat gaat vrij langzaam, nu er geen interstate meer is en we komen om half elf eindelijk aan.

De check in gaat lekker snel en we krijgen een suite van twee slaapkamers. Eigenlijk is een betere benaming een apartement, want er zit een volle keuken en woon- en eetkamer bij en twee badkamers. Een slaapkamer heeft een king bed en de ander twee eenpersoonsbedden, waar Katja en Saskia gaan slapen. Kai ligt op het sofabed in de woonkamer.

Het is al laat en een lange dag geweest, bovendien voelen Saskia en Katja zich niet lekker. De lichten gaan dus al heel gauw uit, ik ben benieuwd naar het uitzicht, want dat zou oceanview moeten zijn, maar het is zo donker, dat dat niet te zien is nu.

In Jacksonville, Florida

Na de opwinding van gisteren is het even moeilijk vanochtend vroeg wakker te worden. Maar we willen vandaag heel wat afstand afleggen, dus gaat de wekker al om zeven uur.

Rick gaat meteen Cosmo naar het hondenpension brengen. Ik druk hem op het hart om een Lyme test te vragen, want het feit, dat Cosmo telkens niet verder wil wandelen zit me niet lekker. Ook moet Cosmo zijn hondsdolheidsprik. Wat dat betreft is het fijn, dat het pension bij de dierenarts hoort. Het kan allemaal tijdens zijn logeerpartij gedaan worden.

Met een lekkere grote koffie en ontbijtje van Starbucks komt Rick terug. Inmiddels heb ik de kinderen ook op en zijn we bijna klaar. Toch halen we ons doel van een vertrek om negen uur niet. Dat had ik ook niet verwacht en ik ben heel tevreden, als we om kwart voor tien de oprit afrijden.

Omdat mijn oude MIO GPS stuk is, heeft Rick me verrast met een nieuwe Garmin. Die programmeren we voor Florence, South Carolina, waar we volgens het ding al om kwart voor vier zouden zijn.

Dat vinden we wel erg vroeg om te stoppen. Dus maar eens kijken hoe ver het is naar Jacksonville. Het zou natuurlijk wel erg leuk zijn om Florida te halen vandaag. Maar de Garmin laat meer dan 900 mijl zien en een aankomst tijd van middernacht. Dat gaat dus niet lukken, denken wij!

Eigenlijk hebben we voor deze reis geen GPS nodig, want een kind kan de was doen. We rijden na de Washington Beltway de Interstate 95 op en zullen die tot net voorbij Miami blijven volgen.

Gelukkig besluit Rick dan ook meteen de express lanes te nemen, want niet veel later zien we, dat er op de gewone banen een enorme file staat door een ongeluk. Daar rijden wij dus fijn helemaal langs. Wel is het uitkijken geblazen, want automobilisten, die genoeg van de file hebben, maken allerlei gevaarlijke maneuvres om ook op de express lanes te geraken.

Daarna gaat het lekker snel. We maken na een paar uur gauw een pit stop bij een McDonald's, waarbij ik het stuur van Rick overneem, en rijden na zo'n tweeeneenhalf uur de grens met North Carolina over.

De 95 is in Virginia ronduit saai. Aan beide kanten zie je niets dan bossen. In North Carolina is het niet veel beter, maar dan rijd je tenminste langs velden, waar 's zomers tabak, mais en katoen wordt verbouwd. Daar vertoeft dan tenminste nog zo af en toe wel een dier (ook te zien aan alle "roadkill" langs de weg, varierend van eekhoorntjes en raccoons tot herten).

De natuur is hier duidelijk een stukje verder, dan de onze, en het saaie landschap wordt regelmatig opgevrolijkt door mooi paars en wit bloeiende bomen. Ook staan her en der opeens velden met narcissen. Wie die hier in niemandsland in de grond gezet heeft mag Joost weten!

Na een paar uur en zo'n driehonderd mijl onderweg is het lunchtijd. Dit is zo'n verlaten gebied, dat het nog wel even duurt voor we een Subway, het restaurant van keuze, hebben gevonden.

We schieten zo lekker op, dat we besluiten het broodje in de auto op te eten. Wie weet halen we de Florida grens dan vandaag toch nog. Mijn ham en kalkoen broodje gaat er zeer goed in!

Vlak voor de South Carolina grens bij Lumberton zien we een enorme file. Nu komt de Garmin wel van pas, want ik druk de "detour" toets in en zowaar, hij leidt ons zo om, dat we de hele file omzeilen. Het is nog een mooie omleiding ook door het platteland van North Carolina.

En dan is daar de Palmetto State met als verwelkoming het verschrikkelijk kitsche South of the Border complex. Al mijlen van tevoren zagen we billboards met advertenties als "Chili today, Hot tamale" en de mascotte Pedro vrolijk zwaaiend. Maar hoe kitsch ook, het is toch altijd een welkom gezicht, want voor mij betekent het binnenrijden van South Carolina altijd, dat we echt in het zuiden beland zijn.

Volgens de Garmin hebben we nog meer dan 400 mijl te gaan, voor we in Savannah, Georgia aankomen. Dat betekent, dat dat de beste plaats is voor onze overnachting, want dan zouden we rond negen uur daar aankomen. Ik zoek dus een Springhill Suites daar uit in het AAA boek en maak een reservering.

Maar niet veel later zien we op een bord langs de weg, dat Savannah maar 160 mijl verderop is, wat nog maar twee uur rijden zou zijn. De berekening van de Garmin klopt dus van geen kanten. En dan gaat er een lichtje branden, want dan klopt de berekening naar Jacksonville vast ook niet.

We doen een reset op het ding en dan gaat het wel goed. Jacksonville blijkt opeens maar zo'n 270 mijl weg te zijn en we zouden daar rond acht uur aankomen. Reken daar een uur stoppen voor het avondeten bij en het is nog een heel redelijke tijd om te stoppen met rijden.

Rick wordt er helemaal vrolijk van, want die baalde, dat we Florida niet zouden halen. Gauw bel ik de Springhill Suites, die ik gelukkig nog kan annuleren, en maak een reservering bij een Residence Inn net voorbij Jacksonville.

Ook zien we, dat we morgen dan nog maar zo'n vierhonderd mijl naar onze bestemming, Tavernier bij Key Largo, hoeven te rijden. Ik had verwacht in mijn planning, dat we zover niet zouden komen en nog iets noordelijker zouden moeten overnachten. Gauw bel ik ons hotel daar en we kunnen er gelukkig nog een nacht bij boeken! Scheelt weer een keer in- en uitpakken! We zijn helemaal opgewonden, dat we deze hele rit morgen al kunnen afsluiten!

Dan gaat Ricks mobieltje. Het is de dierenarts. Cosmo testte inderdaad positief voor de ziekte van Lyme. Ondanks, dat hij verder geen symptomen toonde (een hond van vrienden ging de hele tijd door zijn knieen), heb ik dus toch goed aangevoeld, dat zijn weigeringen om verder te lopen niet gewoon waren.

Hopelijk hebben we het vroeg bemerkt en wordt hij na de antibioticakuur weer helemaal de oude. Ik zou nu zo graag mijn hondebaby even knuffelen! Kennelijk krijgen die rotdiertjes dus toch houvast, ondanks het feit, dat ik de hele winter door anti-vlooien- en tekenspul op hem heb gesmeerd!

Bij Savannah zoeken we naar een restaurant voor het avondeten. We gaan dit keer het mooie oude stadje niet in, want dat hebben we een paar jaar geleden al gedaan. Op zaterdagavond zitten de restaurants daar propvol en tijd om te wachten hebben we niet.

Dit keer valt de keuze op een Houlihan's dichtbij de snelweg. We hebben nog nooit eerder bij deze keten gegeten, dus willen het weleens proberen. De hostess brengt ons naar een grote booth (bankje met een tafel ervoor). We kunnen wel merken, dat we in het zuiden zijn, want de airconditioning blaast keihard op ons, brrr!

Het menu is uitgebreid en lekker. Rick en ik proberen gefrituurde asperges, wat nog erg goed smaakt ook. Als hoofdgerecht kiezen Katja en ik de gegrilde garnalen (zij is echt mijn dochter, helemaal dezelfde smaak met eten en kleding), ook zeer appetijtelijk bereid.

We zitten vlakbij de bar en hebben goed zicht op de televisies. De Weather Channel staat aan en we zien, dat er in het gebied, waar we net doorheen hebben gereden allerlei tornado waarschuwingen zijn. We zijn het letterlijk ontsnapt, een paar uur later en we hadden er middenin gereden. Aan het paars op de radar te zien waren we dan vandaag beslist niet zover gekomen, want daar kun je niet doorheen rijden, dan zie je geen hand voor ogen.

Hoewel het keihard waait, zo hard, dat Rick echt moe wordt van het in toom houden van de van, rijden wij bij de prachtig ondergaande zon verder naar het zuiden. Zoals altijd is het bord "Welcome to Florida" een heel welkom gezicht! En niet veel later rijden we het parkeerterrein van de Residence Inn op.

We krijgen een suite met twee slaapkamers, twee badkamers, een volledige keuken en een sofabed voor de AAA prijs van $159. Zeer comfortabel! Vooral de twee badkamers zullen morgenochtend goed van pas komen.

Of ik de komende dagen op de Keys internet heb, weet ik niet. De website van het hotel vermeldt het niet. Zo niet, dan zijn we donderdag in Orlando en daar zullen we het zeker hebben.