Everglades National Park

Het geratel van de hordeur belooft al niet veel goeds. Als ik naar buiten kijk zie ik zelfs ergere witte koppen op de golven, dan gisteren. Even nog overleggen Rick en ik. Wat nu, als het snorkelen niet door kan gaan, maar het duiken wel?

Tja, dan zullen Saskia, Kai en ik ons een middagje vervelen, want ik vind toch, dat we daarvoor hierheen zijn gekomen. Bovendien heeft Katja tot nu toe niet zo'n leuke vakantie en gun ik het haar helemaal.

Maar de beslissing wordt voor ons gemaakt (tot opluchting van Rick, want die stond nog in tweestrijd): we bellen twee duikcentra en alle snorkel- en duiktochten zijn afgelast. Jammer, maar het verbaast ons niet echt, naar buiten kijkend.

Nu hebben we de keus tussen twee alternatieven: terug naar Key West of onze tocht naar het Everglades National Park een dag vervroegen, zodat we morgen meer tijd in Orlando zullen hebben. Het wordt met unanieme stemmen het laatste en dan wel fietsen op de Shark Valley tramroad. Hoe leuk we Key West ook vonden, we hebben geen van allen zin in weer die saaie twee uur erheen en 's avonds weer terug (vooral!).

Voor we vertrekken besluit ik nog even een half uurtje te gaan hardlopen. Of het nu is, omdat het hier warmer is of omdat er geen heuvels zijn, maar ik heb veel minder last van mijn hamstrings hier. Het loopt lekker en onderweg zie ik een paar Ospreys (zee-arenden) op hun nest zitten. Gauw neem ik wat foto's, want Rick geloofde niet, dat de palen met nesten er speciaal voor hen staan.

Halverwege de ochtend rijden we het vasteland weer op. Key Largo lijkt niet zo ver van Miami, maar door de tweebaansweg neemt het al gauw anderhalf uur! We krijgen allemaal trek voor de lunch en stoppen bij een Applebee's (ik had liever iets exotischer gehad, maar dat was in de wijde omgeving niet te bekennen).

Gloria wordt onze serveerster, een heerlijke kletskous (hoewel ik merk, dat Rick zich ergert). Ze vertelt honderduit over haar leven hier en hoe ze mango's zo van de bomen kan plukken. Ik kan me haar enthousiasme helemaal voorstellen!

Applebee's heeft een Weight Watchers menu en daarvan vind ik de chili lime kip salade wel erg lekker klinken. Dat blijkt een goede keuze, want hij smaakt heerlijk fris met lekker veel champignons ook, waar de rest van het gezin niet van houdt, dus vaak eet ik die niet.

Om een uur of twee komen we bij het bezoekcentrum van Shark Valley aan. Na het tonen van mijn America the Beautiful pas en mijn identiteitsbewijs (ik merk, dat dat steeds vaker gecheckt wordt, bezoekers aan nationale parken wees gewaarschuwd!) mogen we gaan parkeren.

We moeten even wachten op fietsen, want die zijn allemaal uitgehuurd. Gelukkig komen er net een paar gezinnen terug. Tijd om de hele rondrit te maken hebben we niet meer, want de fietsen moeten voor vier uur weer terug zijn (de rondrit duurt twee a drie uur).

Maar vrijwel meteen, als we het pad oprijden, zien we al alligators! Een paar kleintjes, maar daarna ook hele grote. Bij elkaar zien we er zeker twintig. In de aanwijzingen staat, dat je er vijf meter bij vandaan moet blijven, maar dat lukt bij velen niet eens.

Zo ligt er een gigantische vlak langs het pad te slapen. Hij opent, als wij stoppen, slechts een lui oog. Ook vinden we een moeder met allerlei heel kleine babies, alweer minder dan drie meter van ons weg.

Behalve alligators zien we ook zonnende schildpadden en anhinga's (mooi zwartwitte vogels). Op een veld zien we zelfs de bedreigde "wood stork" (hout ooievaar). Verder loopt er zo af en toe een mooi blauwkleurig vogeltje in het water en staan blauwe en witte reigers stokstil langs de waterkant. Het is werkelijk genieten hier en de temperatuur is niet te heet (de vorige keer, dat Rick en ik hier waren, was het meer dan dertig graden!).

Helaas voelt Katja zich na een half uurtje toch niet lekker genoeg om verder te gaan en Rick gaat met haar terug naar de van. Kai en Saskia willen nog even verder, dus ik ga met hen mee. We hebben de wind flink tegen, wat vooral voor Saskia flink trappen betekent. Maar de uitzichten over de eindeloze "sawgrass" vlakte en om de haverklap een alligator maken alles goed.

Op de terugweg vliegen we bijna, zo hebben we de wind in de rug. Ik stop nog wel een keer bij de moeder met babies, die inmiddels gezelschap heeft gekregen van een enorme alligator (de vader?). Ook loop ik nog even het Otter pad, maar de otters zijn nergens te bekennen. Ik zou hier nog veel langer kunnen blijven!

Terug in het hotel gaan de kinderen zwemmen. Katja voelt zich ernstig tekort gedaan door haar ziekte en we beloven haar, dat we in Orlando dingen gaan doen, die zij wil. Ze voelt zich nog steeds niet optimaal, als haar medicijn uitwerkt komen de hoofdpijn en bottenpijn terug. Echt balen, als je op vakantie bent, natuurlijk!

Rick en ik installeren ons met een drankje op het balkon. De wind is nu (zul je net zien) een stuk minder en voor het eerst zien we boten varen. Het mooie rif hier is ons dus ontgaan, helaas, maar gelukkig kunnen we ook terugkomen. We hebben ons hier op de Keys in ieder geval niet verveeld.

We gaan eten bij Snooks, vanwaar we de zonsondergang zien. Er is tegelijkertijd een functie voor de Relay for Life gaande, waarbij "dates" worden geveild. Erg onderhoudend en onvoorstelbaar, hoe sommige mensen meer dan $500 geven voor zo'n date, natuurlijk wel voor de American Cancer Society. Katja vindt het prachtig en doet ideeen op voor hun Relay for Life!

De zonsondergang is mooi, maar helaas krijgen we een heks van een serveerster. Haar lange haar doet haar er van achteren uitzien als jong, maar van voren is ze minstens zestig. Vanaf het begin doet ze of alles, wat we vragen, een enorme taak is. En als ze iets brengt wordt het voor ons neergeknald en weg is ze weer.

Het is een vrij duur restaurant en eerlijk gezegd is het eten lang niet zo lekker, als we de afgelopen avonden genoten hebben. Daar kan de serveerster natuurlijk niets aan doen, maar we hebben ook lege drinkglazen en krijgen geen brood of de salade, die bij ieder hoofdgerecht hoort. Als we daar na het hoofdgerecht, wanneer we eindelijk de kans krijgen iets tegen haar te zeggen, over klagen krijgen we alsnog de salades voor onze neus geworpen (letterlijk, want Ricks dressing valt zelfs van het bord af). Zo onaangenaam!

Op het menu stond, dat tafels van vijf of meer automatisch 18% fooi wordt aangerekend. Dat vinden Rick en ik niet verdiend, dus we vragen om een manager. Die is zeer verontschuldigend ("we hebben het ook zo druk", nooit een goed excuus in mijn boek, had ik als reisagente niet hoeven proberen!) en biedt aan ons dessert (3 Key Lime pies) van de rekening te halen. Bovendien mogen we zelf bepalen hoeveel tip we geven. Heel redelijk, dus.

De Key Lime pies zijn lekker, maar halen niet bij die van gisteren! Al met al komt dit restaurant pretentieuzer over, maar is de Sundowner eigenlijk beter. We laten een 15% fooi achter, meer vinden we echt niet nodig (en meestal tip ik 20%).

Dan is het inpakken geblazen, want we willen morgen op tijd op weg naar Orlando. Ik had het er met Rick nog over, hoe anders onze dagen daar zullen zijn! Was vandaag een en al natuur, dan zal het een en al spelen zijn.